Nazwa botaniczna tej rośliny to ostropest plamisty. Kilkadziesiąt lat temu nazywany był przez uczonych dzikim karczochem, gdyż swoim wyglądem oraz swoimi właściwościami przypominał roślinę uprawną stosowaną w kulinarni, kosmetyce i medycynie. Znany jest już od czasów średniowiecza, gdzie uprawniany był głównie w klasztorach. Już od dawna służył głównie do celów leczniczych. Jego właściwości w leczeniu chorób wątroby odkryte zostały na przełomie XVIII i XIX wieku, przez niemieckiego lekarza Johanna Gottfrieda Rademachera.
Ostropest plamisty pochodzi od łacińskiego słowa Silybum. Taką nazwę zaproponował żyjący w latach 40 – 90 lat p.n.e. grecki uczony lekarz, herbu ostropest – Dioscorides. Obecna nazwa –ostropest plamisty, pochodzi od egipskiej legendy.
Johann Gottfried Rademacher tworzył liczne receptury na lekarstwa. Już wtedy każda rodzina w swojej domowej apteczce posiadała jego nalewkę z ostropestu, która nie tylko ochraniała wątrobę, ale miała również właściwości rozkurczowe a także żółciopędne, przyspieszające wytwarzanie żółci.
Obecnie roślina uprawiana jest na obszarze śródziemnomorskim, między innymi w Europie Południowej, północnej Afryce, głównie w Egipcie. Spotykana jest również w Azji Mniejszej i na południu Rosji. W krajach takich jak Niemcy bądź Austria, prowadzi się uprawy tej rośliny, a nasiona ostropestu zbierane się głównie na przełomie lata i jesieni.
Zdziczałą formę tej rośliny możemy spotkać nawet w Polsce, głównie w miejscach nasłonecznionych i ciepłych, polach i łąkach.
Ostropest swój rozwój ponownie przeszedł w latach 1968, kiedy to została w nim odkryta sylimaryna, neutralizująca działanie trucizn w wątrobie.
